گالری طراحان آزاد

پاییز ۱۳۷۷، طراحان آزاد توسط رزیتا شرف‌جهان و محسن نبی‌زاده در مکان فعلی آغاز به کار کرد؛ همزمان با گشایش نسبی فضای هنری و با آرزوی تاسیس فضایی تجربی برای هنرمندان پیشرو که امکان نمایش آثارشان را در محدوده‌ی گالری‌های تهران نمی‌یافتند. آثاری با گرایشات نو بر بستر تفکری انتقادی و با بهره‌گیری از گستره‌ی پهناور رسانه‌‎های متکثر هنری.

طراحان آزاد گام‌به‌گام بر اراده‌ی خود مصمم‌تر شد؛ زمانی که هنرمندان جوان بسیاری با ایده‌ها و آثار جدیدشان می‌خواستند هوایی تازه به بدنه‌ی هنر رسمی بدمند.

 این گالری کوچک، واقع در کناره‌ی میدانگاهی فرعی در مرکز شهر تهران که برای دانشجویان و جوانان به سهولت قابل دسترسی است، خیلی زود به فضایی مناسب برای نقد و گفتگوی هنرمندان نوگرا، نمایش ویدیو‌ها، پرفورمنس‌ها و نمایشگاه‌های چندرسانه‌ای جمعی و فردی تبدیل شد و طی ۲۰ سال، فعالیت مستمر خود را با همین رویکرد ادامه داد. اینک نیز تاکید بر صحنه‌ی نمایش تجربه‌های نوین را عمده‌ترین هدف خود می‌داند.

بی نام مجموعه ایست از  طبیعت های بی جانی که در حوالیِ حاشیهء زندگی های امروز ثبت شده اند.

این ها سرهایی بی دست و پا اند که بر سکوت دیوارهای سرد خیره شده اند. بی عملی در نگاه خیرهء خالی سالهاست که در اتاقک ذهنم نقش بسته و به عدد هر انسان،یک امضا بر این قرارداد نا نوشته وجود دارد که برای ثبتش،صورت‌ای گواهی می‌دهد.(هر انسان با صورتش یک توافق را گواهی می‌دهد)

سرها بر تخته پاره هایی نقش بسته که  کنار سطل های زباله یا کوچه های خالی از ماشین انداخته شده بودند.

متروکه های خالی از سکنه،با قصرهایی از مردم ِ بی‌رأی فرقی نمیکند.چه تک‌سَرهای بزک کرده،چه کله‌گوسفندی پوست‌کنده.در فضای خفقان خطی از رویکردِ کسی نقش نمیبندد.

نه تنها خودم را از قاعده این سکونِ بی مصرف مستثنی نمی‌دانم،که به همان میزان به حال کسانی تاسف می‌خورم که سالهاست در مقام ومنصب هنر‌دوستی ‌و هنرشناسی،همان را می‌کنند که داعیهء جنگیدن با آن را دارند:حذف نگاه‌های مخالف،نادیده گرفتن رویکردهای مختلف،حقنه کردن افرادی بی‌مصرف به متن داستان‌‌سرایی هایی که تاریخ هنر نویسی( تاریخ‌نویسی)شان می‌انگارند! به این خیال که نسل جدیدتر همان عنوان‌پرستی نسل‌های پیشین را می‌کند! با این توهم که چشم آیندگان بر پوچی‌های تولید شده کور است…

به امید مردمکانِ (اذهانِ)بینا،در سال‌هایی بِه از این سال‌ها.