گالری سیحون 

گالری سیحون یکی از اولین نگارخانه های هنری ایران است و قدیمی ترین گالری هنری فعال در ایران به شمار می آید. در سال ۱۳۴۵ معصومه سیحون با یاری همسرش، هوشنگ سیحون، گالری سیحون را بنیان نهادند. این گالری از آغاز کار تاکنون بیش از ۲۰۰۰ نمایش از آثار معاصر هنرمندان نوپای ایرانی ارائه داده است. از جمله آثار هنرمندانی که بعدها به شهرت ملی رسیدند میتوان به سهراب سپهری، حسین زنده رودی، مسعود عربشاهی، علیرضا اسپهبد، رضا مافی، ژازه تباتبایی و مکرمه قنبری اشاره کرد.

بعد از فوت بانو معصومه سیحون در سی ویکم اردیبهشت ماه ۱۳۸۹ اداره گالری به پسرش نادر سیحون واگذار شد.

علیرضا پویا

” مواجهه “

گوش بسپارید  ، صدای آثار پویا این بار بلندتر شده است .

نقاشیهای اخیر علیرضا پویا ، نه پرخاشگرانه تر  و نه تغییر یافته، بلکه همان نگاه قبلی خود را دارد .ولی گویا کمی به مخاطبش نزدیکتر شده است.

لایه های زیرین آثار او با برخوردی پرشور در “بیان تجریدی حالتهای احساسی ” گره خورده است و شاخصه لایه های  سطحی تر آثارش بازنمایی عینی از چالشهای او با محیط اطرافش است، که ذهن را در مواجهه مستقیم با موضوع قرار می دهد .

در تقابل میان انتزاع و عینیت ، او حد اعتدال را بر می گزیند ، و درست در مرحله ای از اندیشه قرار میگیرد که تجربه او از محیطش است، جایی” میان ” شک و یقین .

_ بی پروایی هنرمند در رنگ گذاری و پردازش رنگهای پر هیجان و احساسی ، گویی مقدمه ایست در بسترسازی و پایه ریزی هوشمندانه ،برای  رسیدن به روکشهای محتوایی وعینی و آشناتر در ذهن مخاطب.

           …………………….

او صریح حرفش را نمی زند، انگار اول آن را مزه مزه میکند و بعد کم کم و بدون تعارف همه را بر روی بوم خالی میکند  .  شوکی که می توان  سوار بر آثارش حس کرد .

آثارش از مجاورت مخاطب موضوع برداری می کند ،همانگونه که کلاژ گونه هایش را از فضاهایی این چنینی انتخاب میکند.

انگار دست انداخته و محیطش را کنکاش کرده و آنچه به دستش آمده، برداشته و برایش معنایی بنا نهاده و آن را دستمایه ای قرار داده برای خلق  شکل تصویری جدید، در تکمیل محتوای آثارش .

( این دقیقا همان ویژگی کلاژ است ،که معنای جدید می سازد،شهامت حضور دارد ،مفهوم را از آن خود میکند و تمام اتمسفر اثر تحت الشعاع آن قرار میگیرد .)

نقاشیهایش هم جوار با مخاطب است ، نوعی نگرش” پاپ آرت” گونه،

 پویا در آثارش بر این امر صحه میگذارد که هنرمند از اجتماع میآموزد و به اجتماع باز میگرداند، ارتباطی منصفانه و منتقدانه با کمی شیطنت و گستاخی دوست داشتنی.  /تلخی شیرین شده یا شیرینی تلخ / آثارش، دردی هیجان انگیز را در تجربه مخاطب میسازد .

“تناقضی معقول و حساب شده “

متن از سعید نودهی

مریم کوهستانی

پوستي از آن خود

پوست من یک مساحت مرزی است، جایی که جهانِ درون و بیرون یکی می‌شوند یا بهتر، با هم تلاقی می کنند: تجربه‌ی بساوایی مجسمه. اگر پوست مرز جهان‌های مرا یا شاید هویت مرا متعین می‌کند،به عبارت دیگر، اگر پوست یک «صفر مرزی» است می‌تواند با برگردان تجربه به این «صفر شدت» کارکردهای متعین اندام‌ها و ارگانیسم ها را واژگون کرد. بدن من یا تنِ مجسمه در مقام فیگور می‌تواند جهان را به درون خود داخل کند و خود نیز ادامه‌ی اشیاء و موجودات باشد. مثلاً دست من امتداد میز باشد یا ادامه کاموا یا پا-دامن‌هایی که در راستای سرسره جاری می‌شوند و برای «دیگر شدن» سرعت می‌گیرند. می‌توان اجزاء بدن را با قطعات دیگری از جهان جایگزین کرد. و آن‌گاه پرسش اساسی این است: این بدن تا کجا بدن «من» است و من با چه عنوانی مالک آن هستم؟ بدن یک سازه است و نه یک اندام‌ واره‌ی صُلب. این سازه را می‌توان از جهات مختلف و به شکل‌های متغیری دگرگون کرد:آزمون‌گری‌های جِلدی و هزارتوهای وریدی.  بدن نیازمند نظمی حسی و نه سازمانی زیست‌شناختی است و می‌تواند تا بی‌نهایت اشیاء را در خود داخل کند و بر اشیاء وارد شود.این که شیزوفرن دائماً کلمه‌ها را به چیزها برمی‌گرداند و از پوست محیطی برای آزمون‌گری می‌سازد ما را با یک تجربه عمیق زیرپوستی آشنا می‌کند. نه، «چشم پوست» برای درک این شدن و دگرگونی ژرف کافی نیست، بلکه مجسمه بدن را باید با نوعی «حرکت تراوایانه»، شاید نوعی حلول جدید کشف و ردیابی کرد:حلول جهان در بدن و تراوش بدن در جهان. مجسمه،ساختن بدن‌-جهان‌های جدید را ممکن می‌کند.اما یک ذهن-بدن جدید به چه کار می‌آید؟…بدنی منشعب و متکثر که خود را به شکلی غیرمنتظره با جهان پیوند می‌زند،یک «تجربه‌ی درون‌ماندگار» یا زیرپوستی از هستی و نه همانندسازی‌هایی تصویری را محقق می‌کند: زیستتفکر «از میان اشیاء و هستی».