گالری راه ابريشم

راه ابریشم در سال ۱۳۸۰ با همکاری عباس کیارستمی و نمایشگاهی از آثار عکاسی او در تهران شروع به کار کرد. هدف راه ابریشم از ابتدای تاسیس ایجاد بستری برای فعالیت های بنیادی و تخصصی در زمینه عکاسی به عنوان بخش درخشانی از فرهنگ و هنر معاصر ایران بود که هنوز در داخل و خارج از کشور مورد توجه هنردوستان قرار نگرفته بود. نام و نماد راه ابریشم هم با این هدف انتخاب شد و از ابتدا با دیدی بلند مدت و چند سویه همکاری ویژه ای با عکاسان پیشگام از یک سو و با استعدادهای جوان از سوی دیگر شروع و به مخاطبان در داخل و خارج کشور ارائه کرده است.

در این راستا راه ابریشم علاوه بر برگزاری نمایشگاه در فضای گالری در تهران همواره سعی در حضور مداوم و موثر در خارج از کشور در خاور میانه و اروپا کرده است.

به تازگی راه ابریشم در کنار عکاسی، همکاری با هنرمندان بخش کاریکاتور، نقاشی طنز و مطبوعاتی را اغاز کرده و فعالیت هایی با هدف معرفی این بخش هنر معاصر برنامه ریزی کرده است. 

نمايشگاه عكس حنا ميرجانيان

“گذر”

این مجموعه شامل عکس­هایی است که من از سفر­های مختلف در سال­های متوالی با دوربین مدیوم فرمت گرفته‌­ا­­­­‌‌‌م.

همیشه سفر برایم مفری بوده‌­­است تا از دنیای شهری فاصله بگیرم. هیچگاه نتوانستم به دور از سر­و­صدا و غوغای شهر به راحتی زندگی کنم. در پس این ازدحام و هیجان شهری، کشش به ایمنی می­بینم که برای خودمان ساخته­‌ایم تا با در کنار هم بودن­مان از خطرات احتمالی به دور باشیم و بقای خودمان را تضمین کنیم! گسترش شهرها و رشد تمدنی بشر بر این میل استوار است. اما همیشه برای­مان بیرون از شهرهایمان کاشانه‌ای در بستر طبیعت وجود داشته‌­است.

به طبیعت پناه می­ بریم برای رهایی از ذهن و نگاه حکمران، برای شکستن قالب خودم، برای فرار از قید­و­بند­های متداول هر روز­مان که به شکلی به ما تحمیل شده­ است. برای دوری از با هم بودن ­های همیشگی، با پیوستن به گروه ­های دیگر راهی سفر­های کوتاه می­شویم. بودن با همسفران­مان حس امنیت جمعی می­دهد، در جایی که اتفاق­ها کمتر قابل پیشبینی و بلکه خطرناک می­تواند­باشد.

لحظه‌ای روبروی پهنه دریا می­ ایستم و فارغ از بود­و­نبود­ها به افق خیره می­شوم. آتشی کنار دریا روشن می­کنیم و تمام خستگی­هایم را به دانه‌دانه شن ها می­سپرم. در دشتی سر­سبز کنار دریاچه ­ای چادر می­زنیم و عطر گل­های وحشی را با تمام وجود بو می­کشم. به کوهی استوار چشم می­دوزم و به صدای خوش پرندگان گوش می­دهم.

همه ماجرای سفر با اتفاقات و لحظاتش پشت سر گذاشته­ می­شود و در ذهن ما خاطره می­سازد. خاطراتی از واقعیت، که در لحظه حال وجود داشته­است و با پا گذاشتن به زمان دگرگون می­شوند، رنگ می­بازند و دوباره جان می­گیرند.اما این بار تجربه زیستی­مان همان طور است که می­خواهیم.

در انتهای سفر از جاده­های خاکی به جاده­های قیرگون به سمت داخل شهر­هایمان می­رانیم. حس متناقضی در درون­مان است. دلتنگ برای خانه­هایمان هستیم ــ هم خانه­ای که سال­های دور ترکش کردیم و هم خانه­ای که انتظار ورود­مان را می­کشد ــ تا با چرخاندن کلیدی، قدم در فضای امنش بگذاریم.

حنا ميرجانيان

نمايشگاه عكس شاهين اسفندياری

“نقاط حساس”

طبيعت برای من يك سند است.

سندی پر از جزييات كه همانند يك صفحه حساس تمامی وقايع را ثبت ميكند.

اما با يك تفاوت بزرگ و آن اينكه ثبت وقايع مربوط به يك لحظه خاص نيست بلكه جزييات به مرور زمان روی هم انباشته می شوند و سپس به يك شكل كلی به نمايش درمی آيند.

تصويری مستند از زمان حال كه مدام در حال تغيير است.

 شاهين اسفندياری،۱۳۹۷