گالری آ

« گالری آ» در دوم مهرماه ۱۳۹۵ با ایمان به این منظر متولد شد که قدرت درک هنری، وسیله ای بوده است که انسان به کمک آن در وهله ی نخست صاحب شعور می شود و سپس آن را می پالاید. ایمان به جادوی تاثیرگذار و متحول کننده­ ی هنر. ایمان به نقش بی­ بدیل هنر در ایجاد شعور و آگاهی و بی شک تحول حیات جامعه. «گالری آ» امیدوار است که بتواند به حد توان، سهم و نقشی در، آمیختن دوباره­ ی زندگی ایرانیان با هنر ایفا نماید. جایی در میان فاصله­ های جامعه و هنرمند بایستد و اندک اندک فاصله­ ها را هر چقدر که می­ تواند کم کند. «گالری آ» امیدوار است که بتواند تماشای هنر و تلاش برای به دست آوردن قدرت درک هنری را به خواستی وسیع تر بدل کند. به همین منظور فعالیتی چند وجهی را در دستور کار خود قرار داده است.

  «آ» ؛

 با دو گالری مستقل و مجزا، فضای قابل­ توجهی برای ارائه­ ی حرفه ­ای و مناسب آثار هنری در مدیوم­ های گوناگون در اختیار دارد.

با یک ایوان به مساحت شصت متر مربع فضای متفاوتی برای اجرای پرفورمنس و ورک شاپ­ های مختلف، فراهم کرده­ است.

با یک سالن سینما از ظرفیت­ های تاثیرگذار فیلم و روایت­ های داستانی و مستند در ایجاد هر چه بیشتر قدرت درک هنری و شناخت هنرمندان نامی ایران و جهان بهره می­ برد.

با یک کافه­ ی دنج، محل بسیار مناسبی برای رونمایی از فعالیت­های فرهنگی­ و­ هنری، سخنرانی­ ها و گردهمایی­ های فرهنگی و هنری ایجاد کرده­ است.

در پرانتز

پروژه ای است سیال میان آزادی و جبر. حرکتی است در میان مرزهای از پیش تعیین شده که تعیین شان راه بر خلق هنری نمی بندد. در پرانتز پروژه ای است بر مبنای تدارک و طرح ریزی و پیش بینی که خوب می داند نتیجه اش غیرقابل پیش بینی خواهد بود. محدوده ای است به گستردگی و تراکم زیست هنرمند معاصر ایرانی در وطن غیرقابل پیش بینی اش. این پروژه در پی استفاده ی بی رحمانه از تمام سرچشمه هایی است که زندگی روزمره برای خلق هنری پیش چشمان مان قرار می دهد. هنرمند این بار با جبری شکست ناپذیرتر از همیشه، مجبور به استفاده از زیست روزمره ی خویش، به عنوان موضوع است . حق و ترجیحی جز انتخاب آزادانه از آنچه وضعیت اجتماعی امروز را برساخته، ندارد.  اینچنین است که آگاهانه تر از همیشه میان جبر و اختیار در حرکت است. آنچه برمی گزیند باید سویه ای اجتماعی داشته باشد و آنچه در پرانتز قرار می دهد باید به نحوی از انحا مورد التفات او باشد و لحظه و آن و موقعیتی بسازد که مخاطب را به آگاهی دوباره ای از زیست خود رهنمون شود. هر اثر به همراه یک استیتمنت ویژه و مجزا، ارائه می شود تا آنچه مورد التفات هنرمند است مکرر شده و سویه های معنایی اش با مخاطب به اشتراک گذاشته شود. در پرانتز تلاشی دوسویه و متقابل است میان مخاطب و هنرمند که هر دو در اجتماعی یکسان نفس می کشند با این تفاوت که یکی از این دو، توان بازنمایی دیگر گونه ای از جهان خود را داراست. آنچه در نهایت حاصل می شود جامعه ی امروز ماست از منظر هنرمندی که معنای جهان خویش و دیگری را توامان دگرگون می سازد.